De lente komt d’r aan

Profcoaches biedt coaching, training en advies op het gebied van organisatieontwikkeling, veranderprocessen, team- & leiderschapsontwikkeling en arbeidsverhoudingen. Profcoaches werkt aan het realiseren van de ambitie van organisaties en aan de ontwikkeling van mensen en teams.

Het gaat ons daarbij om het verbreden van inzichten, verbeteren van prestaties & samenwerking en om het oplossen van problemen.
Lees over onze werkwijze, filosofie, klanten en activiteiten.

• Kennis van het brein en het Rijnlands gedachtengoed vind je in alles terug
• Profcoaches hanteert in de werkwijze 3 c’s: contact, confronteren en concentreren
• We verbinden de persoon aan zijn gedrag, zijn rol en zijn werk
• “Weten dat ” en ” weten hoe ” is allebei aan de orde
• Leren is voor Profcoaches tot jezelf komen en tegelijkertijd uit jezelf treden: de grenzen opzoeken.

Graag tot ziens!
Rity

‘Mijn werk en ik………zijn uit elkaar’

Ik sta momenteel op een keerpunt, namelijk dat van een werkend-, naar een niet-werkend mens. Of vind je misschien dat een mens altijd en zijn hele leven werkt? Of noem je iets alleen ‘werk’ als je er geld mee verdient?  Ik heb er eerlijk gezegd nooit zo bij stil gestaan tot onlangs. Dit jaar bereik ik namelijk de leeftijd van 65 jaar en dat is wel een dingetje moet ik zeggen. Mijn hele leven heb ik gewerkt en daardoor bestaat een deel van mijn persoonlijkheid uit een professionele identiteit. Daar ontleende ik dus ook deels mijn eigenwaarde aan en het vormde een belangrijk onderwerp van gesprek met anderen. Mijn geliefde vak. Ik kon mezelf er door ontwikkelen, groeide in mijn vakmanschap en ontmoette de meest uiteenlopende mensen. Er kwamen moeilijke en gemakkelijke projecten en opdrachten uit voort en leverde vriendschappen-voor-het-leven op. Ik vroeg mezelf af ‘wat blijft er van mij over als ik niet meer werk?’ Werk bracht me immers zingeving en was tegelijkertijd mijn bron van inkomsten. Ik weet nog goed wanneer het begon. Op de Vuurvogel in Amersfoort, een school voor lager- en middelbaar beroepsonderwijs. Ik was 21 jaar en gaf er les aan meiden die amper jonger waren dan ik. Het was een avontuur, dat voor de klas staan. Mijn titel was indertijd ‘stafdocent’ en ik was apetrots omdat ik mijn geld zelf verdiende in een tijd waarin dat nog niet zo vanzelfsprekend was voor vrouwen en moeders. Dat lesgeven lukte me prima. Alleen de school, met vooral oudere collega’s en suffe beleidsmakers en management, was minder. Ik heb het er maar 3 jaar volgehouden omdat ik collegialiteit miste en klare taal van diegenen die de touwtjes in handen hadden. Toch is daar mijn beroepsmissie geboren. Die luidde alle jaren erna: ‘mensen met plezier aan het leren krijgen’.
Nu breekt er een andere tijd aan. Het besluit is genomen. Ik was er een poosje van in de rouw, maar zie nu het licht weer schijnen. Nieuwe kansen, nieuwe mogelijkheden. Het ga je goed, ik vond het een eer om met en voor je te werken. Wie weet komen we elkaar weer tegen.
Afscheid nemen doe ik namelijk nooit!

Rity